هابل دورترین ستاره ای که تا به حال مشاهده شده را به تصویر می کشد

بزرگنمایی / رشته نقاط قرمز مساحت حداکثر بزرگنمایی را نشان می دهد و محل Earendel با فلش سفید نشان داده می شود. (اعتبار: ناسا، ESA، برایان ولش (JHU)، دن کو (STScI))

ما به طور کامل نمی دانیم که اولین ستاره های جهان چه شکلی بودند. ما می دانیم که آنها باید از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده باشند، زیرا بیشتر عناصر سنگین تر تنها پس از تشکیل ستارگان تولید نشده اند. و ما می دانیم که فقدان این عناصر سنگین تر، دینامیک شکل گیری ستاره ها را به گونه ای تغییر داد که به این معنی بود که اولین ستاره ها باید بسیار بزرگ بوده باشند. اما این سوال چقدر بی پاسخ مانده است.

اکنون محققان اعلام کرده‌اند که ممکن است یک قدم به رصد مستقیم یکی از این ستاره‌ها نزدیک‌تر باشند. به لطف یک هم‌ترازی تصادفی بین یک ستاره دور و یک خوشه کهکشانی میانی، عدسی‌های گرانشی جسمی را که کمتر از یک میلیارد سال پس از انفجار بزرگ وجود داشته، بزرگ‌نمایی کرده‌اند. این جسم احتمالاً یک ستاره یا یک سیستم فشرده از دو یا سه ستاره خواهد بود. کاشفان آن می گویند که قبلاً زمانی را برای رصدهای بعدی با جدیدترین تلسکوپ فضایی ناسا اختصاص داده اند.

لنز گرانشی

عدسی ها با چیدمان مواد به گونه ای کار می کنند که نور در یک مسیر منحنی از آنها عبور کند. گرانش، که خود فضا-زمان را تحریف می کند، می تواند عملکرد مشابهی را با تغییر فضا انجام دهد تا نور در یک مسیر منحنی حرکت کند. نمونه‌های زیادی از تأثیرات گرانشی اجسام پیش‌زمینه وجود دارد که با تقویت و/یا اعوجاج نور از یک جسم دورتر در پشت آن‌ها، جلوه‌ای لنز مانند ایجاد می‌کنند.