دانشمندان بینش جدیدی در مورد راز چسبندگی پای مارمولک ها به دست می آورند

بزرگنمایی / نمای نزدیک از بالشتک های یک گکو توکای. آن‌ها موهای ریز زیادی روی پاهای خود دارند که به آن‌ها می‌گویند که هر کدام به صدها موی کوچک‌تر به نام ستائه تقسیم می‌شوند. آنها به حداکثر رساندن تماس با سطح کمک می کنند. (اعتبار: Yi Song)

گکوها به کوهنوردان ماهری معروف هستند که به لطف موهای ریز پایین پاهایشان می توانند به هر سطحی بچسبند. به همراه همکارانش از اورگان، دانمارک و آلمان، محققان مؤسسه ملی استاندارد و فناوری (NIST) با استفاده از یک سنکروترون پرانرژی به این ساختارها نگاه کردند و نشان دادند که آنها با یک لایه بسیار نازک از مولکول‌های لیپیدی پوشیده شده‌اند. بر اساس مقاله اخیر منتشر شده در مجله Biology Letters.

به این موهای میکروسکوپی کوچک، سِتایی می‌گویند که هر کدام به صدها موی کوچک‌تر به نام اسپاتول تقسیم می‌شوند. مدتهاست که شناخته شده است که در اندازه های میکروسکوپی، نیروهای به اصطلاح واندروالس – نیروهای جاذبه و دافعه بین دو مولکول دوقطبی – قابل توجه می شوند.

اساساً، دسته‌های موهای ریز روی پاهای مارمولک آنقدر به خطوط دیوارها و سقف نزدیک می‌شوند که الکترون‌های مولکول‌های موی مارمولک و الکترون‌های مولکول‌های دیواره با یکدیگر تعامل می‌کنند و یک جاذبه الکترومغناطیسی ایجاد می‌کنند. این همان چیزی است که به ژکوها اجازه می دهد تا بدون زحمت از سطوح صاف مانند شیشه بالا بروند. عنکبوت‌ها، سوسک‌ها، سوسک‌ها، خفاش‌ها، قورباغه‌های درختی و مارمولک‌ها همگی دارای پدهای چسبنده با اندازه‌های مختلف هستند که از همین نیروها استفاده می‌کنند.