بدون نیاز به جریان هوا: عنکبوت‌هایی که در بالون پرواز می‌کنند به میدان‌های الکتریکی برای تولید بالابر متکی هستند

بزرگنمایی / تصویری از یک مطالعه مشاهده‌ای در سال 2018 از بالون زدن در عنکبوت‌های بزرگ که عنکبوت سرطانی را درست در حال بلند شدن نشان می‌دهد. (اعتبار: Cho, M. et al., 2018 / CC BY-SA 4.0)

در سال 1832، چارلز داروین شاهد فرود صدها عنکبوت در HMS بود بیگل در حالی که حدود 60 مایل از ساحل فاصله دارد. بادکنک زدن پدیده ای است که حداقل از زمان ارسطو شناخته شده است – و در کلاسیک های کودکان EB White جاودانه شده است. وبسایت شارلوت– اما دانشمندان اخیراً در به دست آوردن درک بهتری از فیزیک پایه پیشرفت کرده اند.

بر اساس مقاله اخیر در مجله Physical Review E. نویسندگان M. Khalid Jawed (UCLA) و Charbel Habchi (دانشگاه نوتردام-Louaize) فیزیکدانان اکنون یک مدل ریاضی جدید ایجاد کرده اند که شامل تمام نیروهای مختلف و اثرات چند رشته ای است. مدل جدید خود را بر اساس یک الگوریتم گرافیک کامپیوتری که برای مدل‌سازی مو و مو در فیلم‌های موفقی مانند استفاده می‌شود، قرار داده‌اند هابیت و سیاره میمون ها. این کار ممکن است روزی به طراحی انواع جدیدی از حسگرهای بالون اتمسفر کمک کند.

فرضیه های رقابتی در مورد اینکه چگونه عنکبوت هایی که در یک بالون پرواز می کنند می توانند به هوا بلند شوند وجود دارد. به عنوان مثال، یک پیشنهاد بیان می‌کند که وقتی هوا توسط طلوع خورشید گرم می‌شود، رشته‌های ابریشمی که عنکبوت‌ها برای چرخاندن «پاراشوت‌های» خود ساطع می‌کنند، جریان‌های همرفتی فزاینده (جت در حال افزایش) ناشی از گرادیان‌های حرارتی را جذب می‌کنند. فرضیه دوم بیان می‌کند که رشته‌ها دارای بار الکتریکی ساکن هستند که با میدان الکتریکی ضعیف عمودی در جو در تعامل است.