آیا میکروب ها آینده بازیافت هستند؟ این پیچیده است

برای بزرگنمایی کلیک کنید (اعتبار: Yagi Studio | Getty Images)

از زمانی که اولین کارخانه ها شروع به تولید پلی استر از نفت در دهه 1950 کردند، انسان تقریباً 9.1 میلیارد تن پلاستیک تولید کرده است. محققان تخمین می زنند که از زباله های تولید شده توسط این پلاستیک، کمتر از یک دهم آن بازیافت شده است. حدود 12 درصد آنها می سوزند و دیوکسین ها و سایر مواد سرطان زا در هوا آزاد می شوند. بیشتر بقیه، توده ای معادل حدود 35 میلیون نهنگ آبی، در محل های دفن زباله و طبیعت انباشته شده اند. پلاستیک در اقیانوس ها زندگی می کند و در روده مرغان دریایی و کوسه های سفید بزرگ تجمع می یابد. در نقاط کوچک شهرها و پارک های ملی باران می بارد. بر اساس برخی مطالعات، از تولید تا دفع، بیشتر از صنعت هوانوردی مسئول انتشار گازهای گلخانه ای است.

کارشناسان می گویند مشکل آلودگی با این واقعیت تشدید می شود که حتی مقدار کمی پلاستیک بازیافت شده در سطل زباله قرار می گیرد. بازیافت متعارف ترمومکانیکی – که در آن ظروف قدیمی پوسته پوسته می شوند، شسته می شوند، ذوب می شوند و سپس به محصولات جدید تبدیل می شوند – ناگزیر محصولاتی را به دست می دهد که شکننده تر و دوام کمتری نسبت به ماده اولیه دارند. در بهترین حالت، مواد بطری پلاستیکی را می توان به این روش حدود سه بار قبل از غیرقابل استفاده شدن بازیافت کرد. احتمال بیشتری وجود دارد که به موادی با ارزش کمتر مانند لباس و فرش تبدیل شود – موادی که در نهایت در محل های دفن زباله ریخته می شوند.

آلن مارتی، مدیر ارشد تحقیقاتی در Carbios، یک شرکت فرانسوی که در حال توسعه جایگزین‌هایی برای بازیافت معمولی است، گفت: بازیافت ترمومکانیکی بازیافت نیست.